Pozew Nintendo przeciwko Jessemu Keighinowi: Precedens w egzekwowaniu praw autorskich
Od listopada 2024 roku Nintendo nieustępliwie prowadzi sprawę przeciwko Jesse Keighinowi, znanemu pod pseudonimem EveryGameGuru.
Pozew koncentruje się na obszernych zarzutach naruszenia praw autorskich, w tym rozpowszechnianiu emulatorów, nielegalnych transmisjach na żywo przed premierami gier oraz udostępnianiu kodów deszyfrujących.
Chociaż sprawa początkowo wydaje się być odrębnym działaniem, podejrzewa się, że stanowi część szerszej strategii prewencyjnej. Co istotne, rozważane są również zarzuty zniszczenia dowodów i celowego utrudniania doręczenia pism procesowych, co dodatkowo osłabia pozycję pozwanego.
Strategiczne ukierunkowanie pozwu
Pozew przeciwko Keighinowi łączy w jednym postępowaniu liczne formy cyfrowego naruszenia praw autorskich. Nintendo oskarża pozwanego nie tylko o osłabianie własnych tytułów poprzez „nielegalne emulatory Switcha” i „nieautoryzowane publiczne prezentacje”, ale także o podżeganie do masowego rozpowszechniania pirackich kopii. Szczególny nacisk kładzie się na transmisje na żywo niezapowiedzianych gier, co w skardze jest klasyfikowane jako „reprodukcyjne naruszenie własności intelektualnej”.
Równolegle udostępnianie małych plików, takich jak klucze deszyfrujące, jest uznawane za naruszenie ustawy Digital Millennium Copyright Act (DMCA).
Argument ten ma na celu prawne objęcie nawet marginalnych działań, aby wywołać szeroki efekt odstraszający. „Stosunkowo drobne, indywidualne działania mogą mieć poważne konsekwencje” – można wywnioskować ze skargi – co jest wskazaniem na intencje prewencyjne stojące za tym postępowaniem.
Eskalacja wskutek niszczenia dowodów
Jeszcze przed wniesieniem pozwu Nintendo stanęło przed wyzwaniami, które wykraczały poza czysto prawne aspekty. W e-mailu z 8 listopada 2024 roku Keighin został poproszony o przywrócenie usuniętych treści online, aby wywiązać się z „obowiązku zabezpieczenia dowodów”. Prośba pozostała bez odpowiedzi, co skłoniło Nintendo do publicznego mówienia o „celowym utrudnianiu doręczenia pism procesowych”.
Wielokrotne próby doręczenia pod różnymi adresami nie powiodły się, mimo że pięć z tych adresów pojawiło się wcześniej w kontrzgłoszeniach DMCA Keighina. Zrzut ekranu posta na Facebooku, w którym pozwany deklaruje „brak zainteresowania współpracą”, podkreśla oskarżenie Nintendo o aktywne utrudnianie. Dodatkowo, post w mediach społecznościowych dokumentuje intencję Keighina sprowokowania firmy poprzez „marnowanie kosztów prawnych”, zanim „pozwoli Nintendo odejść z pustymi rękami”.
Skutki uboczne
Sprawa Keighina uwypukla napięcia między egzekwowaniem praw autorskich a cyfrową subkulturą. Podczas gdy Nintendo działa praktycznie bez ryzyka prawnego, ponieważ pojedyncza sprawa nie wywołuje kryzysu PR-owego, społeczność graczy stoi przed dylematem: działania oparte na emulatorach, często prowadzone z nostalgii lub zainteresowania technicznego, coraz częściej znajdują się pod lupą w szarych strefach prawa.
Porównywalny precedens z 2023 roku, pozew przeciwko platformie emulatorów Yuzu, zakończył się ugodą, która nie przyniosła żadnego merytorycznego wyjaśnienia.
Zapowiedź Keighina, że „przejdzie do historii gier wideo”, ironicznie mogłaby przynieść dokładnie odwrotny skutek: „bezsporny wyrok zaoczny” dałby Nintendo symboliczne zwycięstwo bez ustanawiania jakichkolwiek standardów prawnych. TorrentFreak napisał o tym w artykule.
Komentarz
Eskalacja tej sprawy rodzi pytania o równowagę między egzekwowaniem prawa a postrzeganiem publicznym.
Podczas gdy Nintendo chroni swoją markę, Keighin wykorzystuje media społecznościowe jako scenę, aby przekształcić postępowanie prawne w osobistą walkę o władzę. „Powinien był lepiej mnie zbadać” – prowokacyjnie komentuje pozwany – to postawa, która nie tylko zwiększa jego ryzyko, ale także odzwierciedla złożoność współczesnych debat o prawach autorskich. „Możecie prowadzić korporację. Ja rządzę ulicami.”