Σάνγκρι-Λα Φρόντιερ - Επεισόδιο 16

Είναι η πρώτη φορά μετά από πολύ καιρό που ένα επεισόδιο είναι αφιερωμένο αποκλειστικά στη μάχη. Αν και η γενική προσέγγιση σε αυτό το αφεντικό είναι πολύ πιο απλή απ' ό,τι περίμενα αρχικά, σε καμία περίπτωση δεν ήταν λιγότερο διασκεδαστικό.

Η χορογραφία παραμένει ακριβής, αλλά από νωρίς, νιώθεις την απελπισία των χαρακτήρων. Δεν νομίζω να έχω αντιμετωπίσει ποτέ ξανά μάχη αφεντικού σε βιντεοπαιχνίδι που να αφορούσε περισσότερο την επιβίωση παρά την ενεργή αντεπίθεση.

Αυτό δημιουργεί ένα εντελώς διαφορετικό είδος ψυχολογικής πίεσης — σαν να σου λένε να τρέξεις χωρίς να ξέρεις πού είναι η γραμμή τερματισμού. Κάθε φορά που παραπατάς (ή, σε αυτή την περίπτωση, σε χτυπάει το αφεντικό), νιώθεις τόσο πιο δύσκολο να επανέλθεις στους ρυθμούς σου, αλλά χαίρομαι που όλοι το διασκεδάζουν λίγο με αυτή τη μάχη αφεντικού, ακριβώς λόγω της μοναδικότητάς της.

Επιβίωση Πάνω από Επίθεση

Αυτό το επεισόδιο καθιστά επίσης σαφές ότι αυτή είναι πιθανώς η καλύτερη —αν όχι η μοναδική— προσπάθεια για να επιτύχει, δεδομένου του τεράστιου ποσού πόρων που πρέπει να επενδυθούν σε αυτό το σχέδιο.

Μου αρέσει η ιδέα ότι ο Άρθουρ μπορεί να κατέστρεψε μόνος του την οικονομία αυτού του βιντεοπαιχνιδιού, αγοράζοντας όλα τα απίστευτα σπάνια αντικείμενα αναβίωσης σε ολόκληρη τη χώρα — μόνο για αυτή τη μία μάχη αφεντικού.

Ενώ η σειρά θα μπορούσε να είχε τονίσει ακόμη περισσότερο το νόμισμα για να αναδείξει πραγματικά το κόστος όλων των επενδύσεων, υπονοείται ότι, σε αυτά τα παιχνίδια δράσης σε πραγματικό χρόνο, τα περισσότερα αντικείμενα αναβίωσης είναι είτε σπάνια είτε συνοδεύονται από συγκεκριμένους όρους. Και τότε, το να ξοδέψεις τόσα χρήματα στο τέλος για να αποκτήσεις προσωρινά ενισχυτικά ικανοτήτων που σε κρατούν στο παιχνίδι ήταν μια ωραία πινελιά.

Ο Κάτζο και η Οικονομία του Παιχνιδιού

Μακάρι να είχα δει περισσότερο τον Κάτζο ως μαχητή σε αυτό το επεισόδιο. Ενώ φάνηκε περισσότερο η γρήγορη αντίληψή του, και ήταν διασκεδαστικό το ότι η καλύτερη λύση του για την αντιμετώπιση του αφεντικού ήταν να κολλήσει στο πρόσωπό του, καθώς τα πράγματα γίνονται όλο και πιο καρτουνίστικα, η μάχη χάνει μέρος της έντασής της.

Ευτυχώς, καταφέρνουν να επαναφέρουν οριακά αυτή την ένταση μέχρι τη στιγμή που η ομάδα εισέρχεται στην τρίτη φάση της μάχης του αφεντικού — η οποία υποθέτω ότι θα είναι η τελευταία.

Εδώ αρχίζουμε να βλέπουμε κυριολεκτικά και μεταφορικά την πανοπλία να ραγίζει, αλλά το ερώτημα παραμένει: τι θα ανακαλύψουμε κάτω από την επιφάνεια όταν όλα τελειώσουν;