Μέλι Λεμόνι Σόδα - Επεισόδια 1-2
Είναι δύσκολο να αρνηθεί κανείς ότι το Honey Lemon Soda είναι εκπλήρωση ευχών – αλλά το είδος της ευχής που βλέπεις σε αυτό εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από τις δικές σου εμπειρίες. Για μένα, ως κάποιον που υπέστη εκφοβισμό στο σχολείο, η ευχή δεν είναι να έρθει ένας Γοητευτικός Πρίγκιπας και να σε σώσει. Αλλά να πει κάποιος, οποιοσδήποτε, ότι αξίζεις να σωθείς.
Το πρόβλημα με τον εκφοβισμό που υπέστη η Ούκα Ισιμόρι στο γυμνάσιο είναι ότι σε κάνει να πιστεύεις πως το αξίζεις. Ότι εσύ ο ίδιος είσαι ο λόγος για την ατυχία σου και πρέπει να ζητάς συγγνώμη για την απλή σου ύπαρξη. Αυτό που βιώνει η Ούκα στα δύο πρώτα επεισόδια από τον Κάι δεν είναι ότι τη σώζει πάνω σε ένα λευκό άλογο – αλλά η υπενθύμιση ότι είναι ένα ανθρώπινο ον που αξίζει να βρίσκεται εκεί. Ο Κάι δεν τη σώζει, την βλέπει.
Ο ίδιος δεν φαίνεται να ξέρει ακριβώς γιατί το κάνει. Όταν η Ούκα και ο Κάι συναντιούνται για πρώτη φορά, εκείνη σκοντάφτει στον δρόμο και κλαίει. Αυτός είναι ο μόνος που σταματάει.
Αυτό δείχνει πώς την αντιλαμβάνεται, ενώ οι άλλοι κοιτάζουν αλλού – όχι επειδή δεν τη βλέπουν, αλλά επειδή συνειδητά αγνοούν ό,τι τους κάνει να νιώθουν άβολα. Η απόγνωση της Ούκα προκαλεί αμηχανία στους άλλους, και αυτό υποδηλώνει ότι πάντα έτσι ήταν γι' αυτούς.
Σίγουρα υπήρχαν συμμαθητές που ήθελαν να τη βοηθήσουν, αλλά απέφυγαν από φόβο κοινωνικής απομόνωσης. Ο Κάι είναι ο πρώτος που αναγνωρίζει την αγωνία της και δρα – για την Ούκα, αυτό φαίνεται απίστευτα γενναίο και ευγενικό. Προσέξτε πόσο συχνά ζητά συγγνώμη σε αυτά τα επεισόδια: Ένα μέρος της φοβάται ότι ο Κάι και η παρέα του θα «μολυνθούν» από την επαφή μαζί της, επειδή η «Πέτρα» είναι απλώς μια «πέτρα στο παπούτσι της κοινωνίας».
Το επεισόδιο 1 του Honey Lemon Soda δεν καταφέρνει να τραβήξει το ενδιαφέρον μου.
Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχουν στιγμές χλευασμού ή υποτιμητικής συμπεριφοράς. Οι προσπάθειες του Κάι να κοινωνικοποιήσει την Ούκα μπορούν σίγουρα να ερμηνευθούν ως το δεύτερο – αν και πιστεύω ότι η πρόθεση είναι περισσότερο να δείξει ότι κι αυτός είναι ακόμα ένα παιδί που δεν ξέρει πώς να διαχειριστεί την κατάσταση (κάτι που τουλάχιστον ένας φίλος του παρατηρεί στο επεισόδιο 2).
Κατά κάποιο τρόπο, φέρεται στην Ούκα σαν αδέσποτο σκυλί, κάτι που δεν είναι ιδανικό. Αλλά η καρδιά του είναι στη σωστή θέση, όπως δείχνει η σκηνή του μπάσκετ: Αναγνωρίζει πόσο θέλει να γίνει μέρος του παιχνιδιού. (Μου αρέσει επίσης να πιστεύω ότι προπονήθηκε κρυφά και αντ' αυτού την γλιτώνει με τη γελοία δικαιολογία της «προπόνησης με τη φαντασία»).
Η απότομη αντίδρασή του όταν συνειδητοποιεί ότι η Ούκα έχει φύγει από την τάξη χωρίς να του μιλήσει, μιλάει από μόνη της για τα συναισθήματά του – και ότι ο ίδιος δεν τα καταλαβαίνει. Το ότι τα κορίτσια τον λατρεύουν δεν σημαίνει ότι του αρέσει ή ότι μπορεί να το διαχειριστεί. Μοιάζει με έναν έφηβο που ήταν «με κάποιον» επειδή το κάνουν όλοι – χωρίς να ξέρει γιατί ή τι σημαίνει.
Η σειρά βρίσκει τα πατήματά της στα γραφικά της.
Το πρωτότυπο υλικό, το manga της Mayu Murata, είναι ένας από τους αγαπημένους μου τωρινούς τίτλους shoujo, και παραδέχομαι: Η μεταφορά σε anime δεν τιμά την τέχνη της Murata.
Το κίτρινο χρωματικό θέμα έχει νόημα, αλλά μοιάζει περισσότερο με «ηλεκτρικό κίτρινο μπανάνας» παρά με «κίτρινο μέλι ή λεμόνι». Τα μάτια δεν αποδίδονται καθόλου καλά στο anime – απλώς επειδή η Murata χρησιμοποιεί χρυσοκάστανα χρώματα στις εικονογραφήσεις της, δεν σημαίνει ότι το anime πρέπει να το αντιγράψει.
Τα σώματα επίσης φαίνονται άκομψα, πιθανώς επειδή προσκολλώνται πολύ άκαμπτα στο στυλ του manga: Η απεικόνιση της κίνησης είναι διαφορετική από την απλή υπόδειξή της.
Παρά τις οπτικές αδυναμίες, αξίζει να παρακολουθήσετε το anime. Το manga είναι καλύτερο σχεδόν από κάθε άποψη, αλλά ιστορίες σαν κι αυτή πρέπει να ειπωθούν. Όσοι έχουν βρεθεί στη θέση της Ούκα καταλαβαίνουν γιατί. Όσοι δεν έχουν, θα μάθουν εδώ ότι δεν πρόκειται για τη σωτηρία – αλλά για την συνειδητοποίηση ότι αξίζεις να σώσεις τον εαυτό σου.
Το Honey Lemon Soda προβάλλεται αυτή τη στιγμή κάθε Τετάρτη στο Crunchyroll.